Rozważania po powrocie do domu...

Dojrzeliśmy do tego aby coś naskrobać i podzielić się z Wami tym co się w nas obecnie dzieje.

Po powrocie, długo nie mogliśmy się odnaleźć, chyba do końca jeszcze nie możemy. Zimno, ciemno. Tam na południu więcej ciepła i słońca. Może dlatego ludzie bardziej uśmiechnięci i życzliwi :-) A tu po prostu zwyczajna egzystencja nas przytłacza. Czujemy się zagubieni i często zadajemy sobie pytanie - po co wracaliśmy... Powód prozaiczny - ograniczenia finansowe... Teraz staliśmy się niecierpliwi, poddenerwowani i zamyśleni. W drodze wszystko było lepsze, piękniejsze, prawdziwsze i prostsze. Każde z nas znało swoje miejsce, powinności. Po prostu jechaliśmy i doświadczaliśmy życia. Niezależnie od przygód jakie nas spotkały, także tych niepożądanych, już dziś wiemy, że w każdej chwili, bez wahania, wsiedlibyśmy na swoje rowery i pognali znowu przed siebie. Złości nas fakt, że ludzie tyle tracą brodząc w szarej codzienności. Często nie z własnego wyboru. To konstrukcja świata wymusza na nas taki a nie inny model. Smutne to, bo wokół tyle dobra i wspaniałości do poznania. I to powinniśmy robić a przynajmniej mieć możliwość...  Jaki jest sens cieszyć się na emeryturze (o ile ją mamy) z wolnego czasu, kiedy mamy tyle, często fizycznych ograniczeń... Tu i teraz jest czas na zdobywanie świata :-D 

Nasze duchy nie śpią :-) wciąż kombinujemy jak znowu wyrwać się z tego marazmu i ruszyć w drogę. 

Wrzucamy niepublikowane jeszcze zdjęcia, z łezką w oku...

Tyle :-)